Wyrokiem z dnia 23 września 2022 roku Sąd Okręgowy w Poznaniu w składzie SSO Anna Łosik (sygn. akt XII C 2790/20) w całości uwzględnił powództwo Klientki Kancelarii o zapłatę z tytułu nieważności umowy kredytowej zawartej z Bankiem Millennium S.A.

Sąd zastosował teorię dwóch kondykcji i nie uwzględnił zarzutu przedawnienia podniesionego przez bank. Sąd uwzględnił w całości żądanie w zakresie zwrotu kosztów Ubezpieczenia Niskiego Wkładu Własnego, ubezpieczenia pomostowego oraz zapłaty odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia wskazanego przez Kredytobiorczynię w wezwaniu do zapłaty.

W pisemnym uzasadnieniu wyroku Sąd podzielił pogląd, że umowa kredytu indeksowanego do CHF jest nieważna z uwagi na jej sprzeczność z prawem bankowym, naturą zobowiązania i zasadami współżycia społecznego. Sąd wskazał również, że klauzula ryzyka kursowego i spreadowa stanowią niedozwolone postanowienia umowne, co w konsekwencji prowadzi do nieważności umowy kredytowej.

Co istotne, Powódka aktualnie nie zamieszkuje w kredytowanym lokalu, który od kilku lat jest przez nią wynajmowany. Sąd uznał, że nie ma to wpływu na konsumencki charakter umowy, podobnie jak wykształcenie Powódki (prawnicze i ekonomiczne).

Sąd wskazał, że „uwzględniając przepisy dyrektywy nr 93/13/EWG można zauważyć, że ochrona konsumenta winna wyprzedzać zasadę pacta sunt servanda. Świadczy o tym chociażby fakt, że od konsumenta wymagać można wyłącznie rozwagi, uważnego i krytycznego podejścia do przedstawianej mu oferty, połączonego z przeanalizowaniem udzielonych mu informacji. Jednakże podstawowym wymogiem pozwalającym na ocenę zachowania konsumenta jest uprzednie spełnienie przez przedsiębiorcę ciążących na nim obowiązków. Nie może znaleźć akceptacji próba nałożenia na konsumenta obowiązków, które w istocie sprowadzałyby się do założenia pełnej nieufności wobec przedstawianej mu przez przedsiębiorcę oferty i połączonych z tym informacji.”

Wyrok nie jest prawomocny.

Sprawę prowadzi r. pr. Blanka Kowalczyk